असार १५ ( रोपाइको सम्झना )

दुई दिनको आबिरल झरी

खेतमा पानी टन्न भरी

त्यसपछी आमालाई मौका छोप्न हतारो

मलाई पनि साघाउन चटारो

अनी दौडाउथे गोरु बारी बारी

खेताला पनि देखिन्थे वारी पारी

डोकोभरी मौलाएका हरिया धानका बिऊ

पानीले निथ्रुक्क भिज्दै बोकेको त्यो जिऊ

सुरु हुन्थ्यो छ्यप्ल्यङ छुप्लुङ हिलो सँग पैठे जोरी

रोपरीहरु गाउँदै र रोप्दै आउथे एकोहोरी

केही बेरमा आमा आउनु हुन्थ्यो खाजा पोको पारी

खादा खाँदै थाहै नपाइ हुन्थ्यो पेट भरी

फर्किन्थ्योउ हिलोमा खाजा खाइवरी ,हतारिन्थ्योउ रोपाइ भ्याउन घाम छदै डाडा पारी

तर कहिले त हुन्थ्यो दिन ढलेर पनि आकाशमा चन्द्र

यस्तै गरी बितथ्यो हाम्रो असार पन्ध्र

कपुरको रुख

हावा : कोमलताका साथ मलाई सिङार्दै छ
मनस्थतीलाई अनुहारको प्रतिबिम्ब गर्छ
बादल : अगाडि बढ्ने बाटो छेकिदिन्छ
तर सबभन्दा निर्दोश दृष्‍टि छेक्न सक्दैन
सपना : स्त्रीहरुको स्वर्ग हो
भोली जस्तो भये पनि
मन : अलिकती उदासिन छ तर उपेछया गर्छु समयले मेरो पिर मेटाओस
म अगाडि बढी रहन्छु, कहिलेकाही अलमलिन्छु पनि
तर मायाको लागि हावा संगै पर्खि रहन्छु
म अगाडि बढीरहन्छु
मेरो मन फेरी खुल्दैन, त्य्स बेलाको मेरो सपना अझ पनि रमनिय छ
म तिमीलाई बुझाउन चाहन्छु
सदाको लगै तिमीलाई राम्रो होस् भन्ने
सुन्सान लाग्ला, धेरै पनि छैन थोरै पनि छैन
त्येस् बेलाका क्षण क्षणहरु
हांगा पातहरु हुर्किन्छंन, जरा दिगो गाडीनुपर्छ
हेर कपूरको रुख मुनी घटेका सुख, दु:ख मिलन र बिछोड
झरेका पातहरु युवा अवस्थामा फर्कनछन,
ति प्रत्यक् क्षणहरु
म तिमीलाई बुझाउन चाहन्छु, कहिले पनि म बिर्सनेछैन